Ndërtesa e kishte marrë atë emër të çuditshëm nga një dyqan në katin e parë, ku shitej më së shumti peshk. Blerësit vinin aty pothuajse nga i gjithë qyteti. Megjithëse rrinin me orë të tëra njëri pas tjetrit, disa prej tyre ktheheshin duarthatë në shtëpi, pasi banakët zbrazeshin shumë shpejt. Kishte nga ata që e humbnin durimin dhe, në vend që të qëndronin në këmbë të ngjeshur pas njëri-tjetrit, linin një copë gur apo letër. Kur ktheheshin pas një farë kohe, rradha u ishte zënë e si pasojё plaste sherri se kush kishte qenë i pari. Ironia e fatit ishte kur prisnin për gjatë të gjithë natës dhe në vitrinë nuk kishte mbetur asgjë. Shpesh prindërit nuk kishin se çfarë të sillnin në shtëpi e shumica e fëmijëve shiheshin me bukën të lyer me vaj dhe kripë, apo me një shtresë të hollë salceje. Buka me sheqer dhe vaj kikiriku ishte një lloj luksi i paparë, gjë që vihej re që në fytyrat triumfuese të fëmijëve gazmorë që i kapërcenin kafshatat me krenari para bashkёmoshatarëve të tyre. “Pallati” kishte vetëm emrin të tillë, pasi fillimisht kishte shёrbyer si hotel beqarёsh, por me kalimin e kohёs beqarёt ishin martuar dhe vendin e tyre e kishin zёnё familjet nё nevojё. Ndёrtesa ishte një karakatinë dykatёshe me tulla që shkërrmoqeshin sa herë që i prekje me dorё, me një çati me tjegulla të thyera, e cila strehonte brenda 18 familje në 25 dhoma të veçanta, të ndara në mes tyre me mure të hollë kallamash. Nëse dikush gjuante me grusht muret ndarës, dora do t’i hynte në dhomën tjetër. Lehtësisht dëgjoheshin gërhitjet e fqinjëve dhe pothuajse të gjitha bisedat. Në korridorin e gjatë viheshin re furnelat prej vajguri, që kur fikeshin, kundërmonin me erën e tyre aq të rëndë, sa të kallnin krupën. Banjot publike ishin gjithsej vetëm shtatë e të gjitha të ndërtuara në oborrin e pallatit, përballë shkallëve kryesore që të çonin në katin e dytë. Në të shumtën e rasteve, banjot ishin të bllokuara dhe era e fekaleve kundërmonte përreth. Moria e mizave bënte kërdinë, megjithëse banorët përpiqeshin t’i mbanin pastër, duke i larë dhe dezinfektuar sa herë që mundeshin. Ishin ca miza të stërmëdha me këmbë si të oktapodëve dhe po të të pickonin ato, nuk të iknin shenjat për të gjithë javën. Në qoshkëzat e hirnosura të çatisë së banjove zinin fole edhe grerëzat, të cilat bëheshin një tmerr i vërtetë jo vetёm për fëmijët. Në atë ngrehinë Danteske kishte vetëm një çezëm, para së cilës mbaheshin rradhë të gjata nga gratë apo fëmijët të ngarkuar me gjyma apo bidonë. Gratë shiheshin duke larë dhe shtrydhur rrobat, të cilat më pas i varnin në telat e varur para dritareve, por edhe nё oborr, ndanё murit anësor të ndërtesës. Në katin e parë kishte edhe një magazinë, nga e cila vinin si vizitorё minj veshllapushë e të murrmë, që me qimet e tyre të kreshpëruara trembnin kush t’u dilte para. Një mace e madhe dilte ndonjёherё nga dy shtëpitë private dhe bёnte sikur ndiqte minjtë bebe. Nё fakt lozte me to, pa mundur të frikësonte babaminjtë që ndiqnin të hirnosur atë valle vdjekjeje. Këta vizitorë të paftuar shumoheshin ku të mundnin, madje edhe sipër dollapëve apo rrobave të hedhura kapicë, në dhomat e tejmbushura me plaçka dhe njerëz.
